دندان پزشکی

روی تخت دندون پزشکی دراز کشیدم، سرم رو برگردوندم و از پنجره خورشیدی که داشت غروب می‌کرد رو دیدم. احساس غم زیادی داشتم. دندون پزشک میخواست کارش رو شروع کنه، مضطرب بودم، بی حسی زد و از اونجا به بعد با چشم بسته می‌شنیدم که داره چی میشه.

دستیار دندون پزشک میرفت و میومد، دکتر برام توضیح می‌داد هر کاری که می‌خواست بکنه، می‌گفت هر وقت درد داشتی دستت رو بیار بالا، اگه سرت رو اینجوری بذاری راحت تری، هم زمان با دستیارش هم حرف می‌زد، بهش میگفت یه چیزی تو ابزارهایی که گذاشتی کمه، اگه گفتی چیه؟! یه کم شوخی کردن، بعد دستیار گفت دیگه کارم نداری؟ میخوام برم چایی بخورم، دکتر گفت زمونه برعکس شده بجای اینکه دکتر استراحت کنه دستیار کار کنه... باشه برو برو! از حرف زدن و شوخی هاشون خنده م گرفته بود،اما خب وقتی دارن دندونت رو درست می‌کنند خیلی سخت میتونی بخندی!

حین کار دکتر میگفت برم عکس دندونم رو بگیرم ببینه اون طور که خواسته شده یا نه، خودش هم میومد، با دستیار حرف می‌زد، با منم حرف می‌زد، در مورد کارم سوال می‌پرسید، منم با اشاره جواب میدادم.

احساسم تغییر کرده بود، ذوق داشتم خیلی زیاد، ذوق دندون پزشک با ذوقمون رو، احساس می‌کردم خیلی دوستش دارم، وقتی دوباره داشت رو دندونم کار می‌کرد فرصت داشتم به احساس دوست داشتنم فکر کنم: دوستش دارم و بعد امشب هم شاید دیگه نبینمش، یه غمی اومد سراغم از ندیدنش، گفتم خب میتونم با احساس دوست داشتنم چیکار کنم؟ فکر کردم میتونم براش آرزو های خوب کنم، براش آرزو کردم اما بس نبود، خودم چی؟

 من وقتی زیبایی میبینم، دلم میخواد باهاش یگانه بشم، این رو وقتی فهمیدم که برای اولین بار اروندرود رو دیدم و خواستم باهاش یگانه بشم. اون موقع به این فک کردم که دلم میخواد با این دکترمون یگانه بشم.

چه طور میشه با آدمی یگانه شد؟ اینکه همیشه ببینیش؟ اینکه همیشه کنارش باشی؟ نه، فکر میکنم یگانه شدن با داشتن کسی حاصل نمیشه، باید اون آدم رو زندگی کنی.

همین طور که دکتر کار می‌کرد، داشتم به ویژگی هاش فکر میکردم، دوست داشتم چنین آدمی باشم و اینطوری با اون احساس یگانگی میکردم: نشاط، علاقه به کار، حضور در لحظه، وجدان کاری، شوخ طبعی، مهربانی، علاقه مند به ارتباط و گفتگو، بی تکلف و خودمونی.

هر چند اون آدم به این ویژگی ها تقلیل پیدا نمیکنه، اما مرورشون کمک میکنه یگانه بشم باهاش؛ هر چند با این یگانه شدن باز هم غم دلتنگی هست، اما خب زندگی هست و رنج هایش!

خدای من! دندون پزشکی چه قدر پتانسیل داره برای زنده بودن!

ارسالی؛ اعضای کانال

تجربه‌هایی که در وب‌سایت «زبان‌زندگی» ارتباطی‌بدون‌خشونت - باشتراک گذاشته می‌شود؛ تجربه‌ی عملی کاربرد زبان‌زندگی با درک نگارنده‌است و نه یک‌مثال آموزشی.